Van trouwjurk naar toetsenbord
of: hoe een boek net een huwelijk is
Het lag daar.
Half af. Half vergeten. Half goed genoeg.
Mijn manuscript. De Communicatie Revolutie.
Niet omdat ik het niet meer wílde schrijven, maar omdat het leven even iets anders vroeg.
Er waren deadlines, projecten, teams — en toen… een huwelijk.
Niet zomaar een huwelijk; mijn huwelijk.
Van draaiboek tot drumbeat
Mijn eigen eventcoördinatoren werden gék van mijn draaiboek.
Pagina’s vol tijdlijnen, codes, kleuren, draaipunten, checklists.
“Son, dit is geen bruiloft meer,” zei iemand, “dit is Lowlands met catering.”
Ze hadden gelijk.
We hadden Ibiziaanse trommelaars, een live-saxofonist, candygirls, eigen branding met logo M&S, roll-up banners, gadgets, give-aways en zelfs een tattoo-artist.
De band was geweldig. De styling tot in detail. En ja — ik had een logo voor ons huwelijk.
Mijn ceremoniemeester Itske rolde met haar ogen en zei:
“Als ik ooit ga trouwen, dan ben jíj mijn ceremoniemeester. En dan doen we het op drie locaties tegelijk, met parallelle sessies.”
We lagen in een deuk.
Ze kent me te goed.
De plank der uitgestelde plannen
Terwijl de confetti langzaam uit de tuin waaide, lag ergens op de achtergrond dat halfgeschreven boek. Op een denkbeeldige plank in mijn hoofd.
Tussen ‘moet ik nog iets mee’ en ‘ooit, als het rustiger wordt’.
Een boek dat z’n tijd nam. En ik liet het.
Tot ik op een ochtend dacht: Je kunt erover blijven dromen, blijven zeuren of blijven wachten — of je pakt de draad gewoon weer op.
En dat deed ik.
Van trouwjurk naar toetsenbord
Een week na de bruiloft ging mijn laptop weer open.
Alsof er niets gebeurd was — behalve dat er álles gebeurd was.
Ik las terug wat ik had geschreven.
De toon, de urgentie, de energie — ze waren er nog. Maar anders.
Rijper. Warmer.
Ik las mijn eigen woorden en dacht: dit is precies waar ik nu sta.
Want een boek schrijven is eigenlijk net een huwelijk:
Je begint met een plan, een visie, een droom.
Onderweg bots je op tegenslagen, verander je van toon,
en ontdek je dat het niet draait om perfectie — maar om toewijding.
De herstart
Dus hier zit ik weer. Achter mijn laptop, met koffie in plaats van prosecco.
Het manuscript groeit verder. De laatste hoofdstukken krijgen vorm.
En waar ik eerst vooral schreef over structuur, strategie en teamdynamiek, merk ik nu dat er een nieuw hoofdstuk is bijgekomen: geduld.
Want je hoeft niet altijd te versnellen. Soms moet je even stoppen met managen — ook als dat tegen je natuur ingaat — om weer ruimte te maken voor betekenis.
De conclusie
De Communicatie Revolutie is geen boek dat in één ruk geschreven kon worden.
Het moest rijpen. Net als een goed huwelijk.
En nu, na dat grootse eigen event vol liefde, branding en beats, voelt het alsof ik alles weer in handen heb — de pen, de regie én de energie.
Dus ja: de draad is weer opgepakt.
En dit keer laat ik hem niet meer los. Keep you posted.
