Van structuurjunkie naar schrijfrebel

Ik zit midden in het schrijfproces van De Communicatie Revolutie. En eerlijk? Het is alsof ik al mijn Briljante Types die ik in mijn boek beschrijf, in één ruimte heb gezet — zonder koffie, zonder airco, en met een deadline.

De CreatieKraker is los
Die roept natuurlijk het hardst.
“Zullen we ook een extra hoofdstuk doen over mindset?”
“Of een reflectietool achterin?”
“Of wat als we er een kaartenset bij maken?”
Voor ik het weet heb ik drie nieuwe formats, vijf titels, en een compleet kleurensysteem bedacht.

De KlusKapitein kijkt toe
Ze staat met haar armen over elkaar, notitieboek in de hand.
“Leuk hoor, al dat creatieve geweld, maar wie houdt hier de planning bij? Wie stuurt de vormgever aan? En wie belt de redacteur terug?”
Spoiler: ik. Ik ben die ‘wie’.

De ResultaatRakker houdt de score bij
Ze vraagt elke ochtend:
“Hoeveel woorden heb je al?”
“Is hoofdstuk 7 af?”
“Wanneer lever je in?”
Soms probeer ik haar te negeren. Lukt zelden.

De KPI-Koning maakt het zakelijk
Er staat inmiddels een OGSM voor het boek in mijn Excel:

• Objective: boek uitgeven in het najaar.
• Goal: lezers raken én activeren.
• Strategy: schrijven met structuur.
• Measure: niet doorslaan in perfectionisme.
  Oké, dat laatste vakje staat nog op rood.

De Golden Glue lijmt de boel
Zij fluistert tussen de chaos door: “Je doet dit niet alleen voor jezelf. Dit is het handboek dat je zélf had willen hebben toen je bij Mediacollege Amsterdam begon.”
En ze heeft gelijk. Daar begon dit hele avontuur.

De aanleiding
Anderhalf jaar geleden wist ik: er komt ooit een einde aan mijn tijd bij het Mediacollege. En dat wilde ik afsluiten met een mooie strik. Ik had daar, samen met het team, de afdeling Marketing & Communicatie van uitvoerend naar strategisch getransformeerd.
Alles wat we hadden opgebouwd — processen, inzichten, werkvormen, wijsheden — verdiende een plek.
Een boek. Een naslagwerk. Een revolutionair liefdesverhaal voor het vak.

De realiteit

Nu, in de zomer, zit ik dus te schrijven. Of beter gezegd: te stoeien.
Tussen structuur en chaos.
Tussen inspiratie en irritatie.
Tussen “wow, dit klopt helemaal” en “waar ben ik aan begonnen?”.
Mijn laptop kent inmiddels mijn zuchten. Mijn man Marco mijn schrijffase. En mijn vrienden herkennen de blik: half trots, half paniek.

De les
Schrijven is geen proces, het is een spiegel.
Ik zie in dit boek alles terug waar ik zelf voor sta: structuur, lef, flair en verbinding.
Maar ik leer ook dat zelfs met de beste formats, checklists en STACCATO-werkprincipes, je soms gewoon even mag verdwalen.

De conclusie
Dus ja, ik zit er nog middenin.
De redactie wacht, de zon schijnt, en ik heb nog een halve zin die niet lekker loopt.
Maar ik weet: dit komt goed.
Want net als bij elke herpositionering begint het met geloven in de bedoeling.

De Communicatie Revolutie wordt geen handleiding. Het wordt een verhaal.
Een strijdkreet met een glimlach.
En een ode aan het vak dat me al twintig jaar bij de kladden grijpt.